Dementie

Niet meer weten waar je bent of niet meer weten wie je bent of hoe de ander heet. Binnen ons vakgebied komen we alles tegen, werkelijk alles. Althans in mijn bedrijfje. Ik wil graag alles zelf doen van het eerste tot het laatste moment. Een vertrouwd gezicht zijn voor mijn families. Zorgen voor mijn families. Inderdaad ik ben geen doorsnee Uitvaartverzorger. Ik was, kleed, baar op, luister, spreek, vul in, regel, maak op en krul haar en ga zomaar door. Ik luister graag en luister goed. Van de week was ik op een woongroep voor mensen met dementie De Reigershoeve, één van de bewoners was overleden. Ondanks de vergeetachtigheid weten de medebewoners heel goed wat eraan de hand is. De eerste dag wat terughoudend naar mij. De rest van de week kregen we meer contact. Ik ben van alles geweest van echtgenoot tot de bakker aan de deur en tv-monteur tot haar eerste vriendje. Het voorstel om samen het voorraadhok in te gaan heb ik even afgeslagen, dat zult u begrijpen.
De laatste avond voor de uitvaart kwam ik even langs voor de laatste details. Het rook er heerlijk. Er werd wat gedold en ik mocht uiteindelijk een vorkje meepikken. Na het gesprek nam ik plaats en kreeg de vraag "wat kom je doen " "ik hoor dat u heerlijke gehaktballetjes kunt maken.
Mevrouw ontkent, waarop ik zeg " u had toch een balletje extra gemaakt "
Oja dat is zo. Inderdaad in de pan lag een balletje te wachten.
En ik zeg u het was een heerlijk balletje.
Daarna kreeg ik meteen het recept voor asperges toebedeeld.
We namen afscheid "dag lieverd" hoorde ik haar nog naroepen.
De volgende dag stonden ze in een erehaag te wachten met een bloem in de handen ter afscheid.
Geen herkenning meer "dag meneer, dag mevrouw".